Fatima is a mother; a loving mother to three tall and half-grown children whose world still has the color and smell of children. In addition to this important role, she is also a wife. Their house in “Chamran Town”, which had recently taken on a new color and smell, still had the smell of fresh and annoying paints. The children were very bothered by this smell. For this reason, Fatima decides to sleep with her children in the living room of the house at night to be safe from this smell.
But in the middle of the night, at 3 am, the Israeli regime’s missiles hit their house. Fatima and her three children are martyred at that moment.
And now this is Zahra’s paradise. It is an unusual day; a day that I have never experienced before. The families of the martyrs come here one after another to recognize their loved ones. One to identify his brother, one for his sister, another for his wife, and even some, like Haj Agha, for his daughter, along with their grandchildren. I don’t see Haji crying. He’s wearing a brown robe and black underwear. I approach him and ask him:
Haj Agha, is there something wrong?
He’s been here since early morning and is still struggling. His eyes fill with tears, but he takes a deep breath and says:
“My daughter had completed level 2 of the seminary. She was an independent woman with character. She wasn’t even 35 when this happened to her. Fatemeh had three children; Zahra, who was eight and a half years old and we had celebrated her graduation the week before, Haniyeh, who was only four years old, and her son was less than ten months old. Their bodies were found next to each other.”
Haj Agha takes another deep breath. He can barely speak and has every right to be tired of continuing the conversation, but he says in a resentful voice:
“It was the early hours of Friday morning, the time of the call to prayer, when they hit our building. In Chamran town. Our son-in-law was sleeping in the room and he was the only one who survived. Every day he walks around the building, banging his head on the wall and blaming himself for staying in the room. My grandchildren and Fatemeh were trapped under the rubble. Haniyeh and Zahra were just found yesterday. Do you know? My grandchildren were among the 25 martyred children who were martyred in the residential buildings.”
Haj Agha doesn’t say anything anymore and I fall into silence. But he starts talking on the phone. I hear him say over the phone:
“We’re also having a ceremony, we’re even going to hold a funeral for Friday afternoon at the mosque.”
As time passes, more families come to Behesht Zahra from “Fatima Izadi.” I begin to realize that Fatima has become so unrecognizable that another family has also identified her as their own daughter. Haj Agha finally identifies his daughter by the earring she always wears.
Source: Mehr

فاطمه مادر است؛ مادری مهربان برای سه بچهٔ قد و نیم‌قد که هنوز دنیایشان رنگ و بوی کودکانه دارد. او، علاوه بر این نقش مهم، همسر هم هست. خانه‌شان در «شهرک چمران»، که به‌تازگی رنگ و بوی تازه‌ای به خود گرفته بود، هنوز بوی رنگ‌های تازه و آزاردهنده‌ای داشت. بچه‌ها از این بو خیلی اذیت می‌شدند. به همین دلیل، فاطمه تصمیم می‌گیرد شب را با فرزندانش در پذیرایی خانه بخوابد تا از این بو در امان بمانند.
اما نیمه‌شب، ساعت ۳ صبح، موشک‌های رژیم صهیونیستی به خانه آنها اصابت می‌کند. فاطمه به همراه سه فرزندش در همان لحظه به شهادت می‌رسند.
و حالا اینجا بهشت زهراست. روزی که معمولی نیست؛ روزی که تا به حال تجربه‌اش نکرده‌ام خانواده‌های شهدا یکی پس از دیگری برای شناسایی عزیزانشان به اینجا می‌آیند. یکی برای شناسایی برادرش، یکی برای خواهرش، دیگری برای همسرش و حتی برخی مانند حاج آقا برای دخترش، به همراه نوه‌هایشان. نمی‌بینم حاجی گریه کند. عبای قهوه‌ای پوشیده و لباس زیر آن مشکی است. به او نزدیک می‌شوم و از او می‌پرسم:
حاج آقا مشکلی پیش آمده؟
او از صبح زود اینجا بوده و هنوز درگیر است. چشمانش پر از اشک می‌شود، اما نفس عمیقی می‌کشد و می‌گوید:
«دخترم سطح ۲ حوزه را تمام کرده بود. خانمی مستقل و با شخصیت بود. هنوز ۳۵ سالش هم نشده بود که این بلا سرش آمد. فاطمه سه بچه داشت؛ زهرا که هشت سال و نیمه بود و هفته پیش جشن تکلیفش را برگزار کرده بودیم، هانیه فقط چهار ساله بود و پسرش هنوز کمتر از ده ماه داشت. جسدشان کنار هم پیدا شد.»
حاج آقا دوباره نفس عمیقی می‌کشد. او به سختی می‌تواند حرف بزند و حق دارد که از ادامه‌ی گفتگو خسته شود، اما با صدای بغض‌آلود می‌گوید:
«دم‌دمای صبح جمعه، زمان اذان بود که ساختمان ما را زدند. تو شهرک چمران. داماد ما در اتاق خوابیده بود و او تنها کسی‌ست که زنده مانده. هر روز دور ساختمان می‌چرخد، سر به دیوار می‌زند و خود را ملامت می‌کند که چرا در اتاق مانده. نوه‌هایم و فاطمه زیر آوار گیر کرده بودند. تازه دیروز هانیه و زهرا پیدا شدند. می‌دانید؟ نوه‌های من جزو همان ۲۵ کودک شهیدی بودند که در ساختمان‌های مسکونی به شهادت رسیدند.
حاج آقا دیگر چیزی نمی‌گوید و من هم در سکوت فرو می‌روم. اما او شروع به صحبت کردن با تلفن می‌کند. از پشت تلفن می‌شنوم که می‌گوید:
«مراسم هم داریم، در مسجد حتی برای جمعه بعد از ظهر هم قرار است ختم بگیریم.»
زمان که می‌گذرد، خانواده‌های بیشتری از «فاطمه ایزدی» به بهشت زهرا می‌آیند. کم‌کم متوجه می‌شوم که فاطمه آنقدر غیرقابل شناسایی شده است که یک خانواده دیگر نیز او را به عنوان دختر خودشان شناسایی کرده‌اند. حاج آقا در نهایت دخترش را از روی گوشواره‌ای که همیشه در گوشش بود شناسایی می‌کند.
منبع: مهر