According to a reporter from the Khair Iran Analytical News Agency, "Yaser Zivari" was a firefighter from Asadabad, Hamedan Province, who was injured while helping the wounded in the Zionist regime's aggressive attacks and attained martyrdom on Sunday evening, 1st of Tir this year. On 3rd of Tir, the funeral ceremony for this martyr was held in Asadabad with the enthusiastic presence of the people; a ceremony in which all the people of the city had come. The streets and alleys were full of people. Old and young, men and women, all gathered to see off the hero of their small city, Asadabad, Hamedan; to see off a young man who was known by many for his kindness and generosity. Mrs. Farnia; Yaser Zivari's wife tells us: "Everyone knew that if they came to Yaser's house for help, they would not leave empty-handed." This was his way of life, volunteering and helping, and he gave his life in this way; to help the people of his city.
A wish that came true
 Although a few days have passed since the incident, Mrs. Farnia is still thinking about her martyred husband’s birthday, two months ago, in May. The moment when Yasser blew out his birthday candle and then made a wish. Yasser blew out his birthday candle and then fell into thought. Farnia asked, “What did you wish for this year?” Yasser did not answer. For a moment, his gaze remained fixed on his wife, his four-year-old son Reza, and his wife’s pregnant belly. For a moment, a dark shadow fell on his eyes, and then he smiled and said, “God willing, it will be good.”
  Mrs. Farnia had wished that her 37th birthday would be a blessed year for her husband. The year he would become a father for the second time. But Yasser had thought about his days of service. To increase his presence at the Asadabad Pass Road Rescue and Relief Base. He was eager to help, and perhaps that is why, in the early days of the Zionist regime's imposed war, he took his life in his hands and did not leave the field.
  Farnia tells the Khair Iran reporter: "Yaser had one foot in the aid and rescue base and the other in the city's fire station." Years ago, when his lips had just grown, Zivari became familiar with the voluntary activities of the Red Crescent Society. Whenever he found free time, he would go to the base and take a first aid course so that maybe one day he could save someone's life on the street. Or he would participate in the group's voluntary and humanitarian activities. Sometimes he would attend the Nazar Khedat programs and deliver livelihood packages to the needy, and sometimes he would do a shift of voluntary service at a roadside base.
 “The first thing he said at the proposal meeting was that he would have to work both firefighting shifts and shifts at the aid station,” says Farnia. According to Farnia, even though her husband was employed by the fire department, he would serve people at the road rescue station after his shift when he could rest. But that wasn’t all that Zivari did. He was a professional basketball player for many years and even played for his city’s basketball team for many years. After retirement, he continued to coach and referee basketball to encourage the city’s youth to play sports. Yaser’s sports, charitable, and volunteer activities continued until 1404.
Heroic Ascension
Farnia remembers that Yaser had just finished his shift at the fire department and was at home, but the fire department called him again and told him to be on standby. Although Yasser was tired from his daily work, he put on his uniform and headed to the base. Farnia heard the terrible sound. One eye was on the clock and the other on the news that was being transmitted. The city was under missile fire and her husband was in the field, busy providing aid and relief. Yasser returned home at seven in the evening. He had put out many fires and saved many lives. The next day, on June 14, he put on his uniform again, because he was ready to be a Red Crescent volunteer. He left the house at six twenty. Farnia heard the story of that day from her husband's colleagues and friends; Yasser and other rescuers had been going from this street and house to that alley and neighborhood for several hours to provide aid and assistance. Several explosions had occurred in less than five minutes, one after the other. Two or three missiles hit the side of a Samandi car and several people were injured and martyred. Yasser's voice is still ringing in his colleagues' ears as he laughed and said, "By God, they're going to hit us right now." A few minutes later, a missile hit the fire truck, and then the paramedics saw a half-dead body. They were carrying him away on a stretcher. When the paramedics went to help, they were stunned. It was Yasser, hit by shrapnel in the neck and back.
  Farnia tells the rest of the story. When she heard the news, she didn't know how to get to the hospital. Yasser was in the operating room and had been taken to the ward unconscious. The doctors had said that he might never walk again because of the shot in his back. Farnia had looked at her tall husband and thought, "I'll be there until the end, even if he can't walk." Eight days passed. Then another operation was performed, and after the doctors had given up hope of a cure, they transferred him to Hamadan Hospital.
 Yaser's wife says: "He has been feeling better lately and has regained consciousness." He had wanted to see his wife and Reza, his son. When they met, he had laughed as always and said: "We are going home together." Farnia's heart was heavy. She says: "We have prepared ourselves for him to return home." Yaser's enthusiasm, however, seemed to be greater than his desire to leave. The first day of Tir was coming to an end. The sky had cast its red curtain over the city of Asadabad when Yaser answered the call of God. 
  Farnia says: "Don't think that Yaser is gone, both his soul and his body have become immortal and are alive." Farnia will definitely have words for Reza when he grows up. She must create a correct image of his father for the child he will soon give birth to. She has words about their father's kindness. About the sound of his loud and constant laughter. The mother will speak of the heart that trembled for the homeland. He will tell of the day when their father heroically burned in enemy fire, but his memory and charitable deeds, like Qaqnusi, lived on.

Reporting by Leila Shoghi

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی خیر ایران، «یاسر زیوری» آتش‌نشان اهل اسدآباد استان همدان بود که در جریان کمک به مجروحان حملات متجاوزانه رژیم صهیونیستی مجروح شد و شامگاه یکشنبه اول تیرماه سال جاری به فیض شهادت نائل آمد. سوم تیرماه نیز مراسم تشییع پیگیر این شهید با حضور پرشور مردم در اسدآباد برگزار شد؛ مراسمی که در آن همه مردم شهر آمده بودند. خیابان‌ها و کوچه‌ها پر از جمعیت بود. پیر و جوان، زن و مرد، همه جمع شده بودند تا بدرقه راه قهرمان شهر کوچکشان، شهر اسدآباد همدان باشند؛ بدرقه جوانی که خیلی‌ها به مهربانی و بخشندگی می‌شناختندش. خانم فرنیا؛ همسر یاسر زیوری به ما می‎گوید: «همه می‌دانستند در خانه یاسر بیایند برای کمک، دست خالی نمی‌روند.» رسم زندگی‌اش همین بود، دست‌گیری و کمک داوطلبانه، جانش را هم در این راه داد؛ برای کمک به مردم شهرش.
آرزویی که برآورده شد
 با اینکه چند روز از حادثه گذشته، اما خانم فرنیا، هنوز ذهنش درگیر است. او هنوز به روز تولد همسر شهیدش، دو ماه قبل، در اردیبهشت‌ماه فکر می‎کند. به لحظه‌ای که یاسر شمع تولدش را فوت و بعد آرزو کرد. یاسر شمع تولدش را فوت کرد و بعد به فکر فرو رفت. فرنیا پرسید: «امسال چه آرزویی کردی؟» یاسر جواب نداد. برای لحظه‌ای نگاهش به همسر، پسر چهار‌ساله‌اش رضا و شکم باردار زنش خیره ماند. برای لحظه‌ای سایه سیاه افتاد در چشمانش و بعد، لبخندی زد و گفت: «ان‌شاالله که خیر است.» 
 خانم فرنیا، آرزو کرده بود که ۳۷ سالگی، سال پربرکتی باشد برای همسر. سالی که برای بار دوم پدر می‌شد. یاسر، اما به روز‌های خدمت فکر کرده بود. به اینکه حضورش را در پایگاه امداد و نجات جاده‌ای گردنه اسدآباد بیشتر کند. او دلش پیش کمک کردن بود و شاید به خاطر همین هم، در روز‌های ابتدایی جنگ تحمیلی رژیم صهیونیستی، جانش را گرفت کف دستش و میدان را خالی نکرد.
 فرنیا به خبرنگار خیر ایران می‌گوید: «یاسر یک پایش در پایگاه امداد و نجات بود و پای دیگرش در پایگاه آتش‌نشانی شهر.» زیوری سال‌ها پیش، زمانی که تازه پشت لبش سبز شده بود، با فعالیت‌های داوطلبانه جمعیت هلال‌احمر آشنا شد. هر زمان که وقت خالی پیدا می‌کرد، خودش را به پایگاه می‌‎رساند و دوره کمک‌های اولیه می‎گذراند تا شاید روزی در خیابان بتواند جان کسی را نجات دهد. یا اینکه در اقدامات داوطلبانه و بشردوستانه جمعیت شرکت می‌کرد. گاهی در برنامه‌های نذر خدمت حاضر می‌شد و بسته‌‎های معیشتی به نیازمندان می‎رساند و بعضی مواقع هم شیفت خدمت داوطلبانه در پایگاه جاده‌ای می‎گذراند. 
 فرنیا می‌گوید: «اولین حرفی که در جلسه خواستگاری‎ زد این بود که هم باید شیفت‌های آتش‌نشانی را بگذراند و هم شیفت خدمت در پایگاه امدادی را.» به گفته فرنیا، همسرش با اینکه در استخدام سازمان آتش‌نشانی بود، بعد از شیفت کاری، زمانی که می‌توانست استراحت کند، در پایگاه امداد و نجات جاده‌‎ای به مردم خدمت می‌کرد. این، اما همه آنچه که زیوری انجام می‎داد، نبود. او سال‌ها به صورت حرفه‌ای بسکتبالیست بود و حتی سال‌ها برای تیم بسکتبال شهرش بازی کرده بود. بعد از بازنشستگی، مربی و داوری بسکتبال را ادامه داد تا جوانان شهر را به ورزش کردن تشویق کند. فعالیت‌‎های ورزشی، خیرخواهانه و داوطلبانه یاسر ادامه داشت تا ۲۳ خردادماه ۱۴۰۴.
عروج قهرمانانه
 فرنیا به یاد دارد که یاسر تازه از شیفت کاری اش از آتش‌نشانی مرخص شده و در خانه بود، اما دوباره از سازمان آتش‌نشانی با او تماس گرفتند و اعلام آماده‌‎باش دادند. یاسر با اینکه خسته کار روزانه بود، لباس خدمت را به تن کرد و راهی پایگاه شد. فرنیا صدای مهیب را می‌‎شنید. یک چشمش به ساعت بود و چشم دیگرش به اخباری که مخابره می‌‎شد. شهر زیر تیررس موشک بود و همسرش در میدان، مشغول کمک‌‎رسانی و امداد. یاسر ساعت هفت شب، به خانه برگشت. آتش‌های زیادی را خاموش و جان‌های بسیاری را نجات داده بود. روز بعد یعنی روز ۲۴ خردادماه، دوباره رخت خدمت به تن کرد، چون آماده‌‎باش هلال احمر بود. ساعت شش و ۲۰ دقیقه از خانه خارج شد.
 فرنیا، داستان آن روز را از همکاران و دوستان همسرش شنید؛ یاسر و امدادگران دیگر، چند ساعت بود که از این خیابان و خانه، به آن کوچه و محله می‌‎رفتند برای امدادرسانی و کمک. چند انفجار در کمتر از پنج دقیقه و پشت سر هم، به وقوع پیوسته بود. دو سه موشک کنار خودروی سمندی اصابت کرد و چند نفر هم مجروح و شهید شدند. صدای یاسر هنوز در گوش همکارانش است، زمانی که خندید و گفت: «به خدا همین الان ما را هم می‏زنند.» چند دقیقه بعد، موشک خورد به ماشین آتش‌نشانی و بعد، امدادگران، تن نیمه‌جان فردی را دیدند. او را داشتند با برانکارد منتقل می‌کردند. امدادگران برای کمک که رفتند، خشکشان زد. یاسر بود، ترکش، به گردن و کمرش خورده بود. 
 فرنیا بقیه ماجرا را روایت می‌کند. خبر را که می‌شنود، نمی‎داند که چطور خود را برساند به بیمارستان. یاسر در اتاق عمل بود و تن بیهوشش را به بخش منتقل کرده بودند. دکتر‌ها گفته بودند به خاطر ترکشی که به کمرش خورده است، احتمال دارد که دیگر نتواند راه برود. فرنیا به قد بلندبالای همسرش نگاه و فکر کرده بود: «تا آخرش هستم حتی اگر نتواند راه برود.» هشت روز گذشت. سپس عمل دیگری انجام شد و بعد از اینکه دکتر‌ها قطع امید کرده بودند از درمان، او را به بیمارستان همدان منتقل کردند. 
 همسر یاسر می‌گوید: «این آخری‌ها حالش بهتر شده و به هوش آمده بود.» خواسته بود همسرش و رضا، پسرش را ببیند. زمان ملاقات مثل همیشه خندیده و گفته بود: «با هم برمی‎گردیم خانه.» فرنیا دلش قرص شده بود. می‎گوید: «خودمان را آماده کردیم تا به خانه برگردد.» شوق یاسر، اما گویا برای رفتن بیشتر بود. روز اول تیرماه رو‌به‌اتمام بود. آسمان چادر سرخ خود را انداخته بود روی شهر اسدآباد که یاسر دعوت حق را لبیک گفت. 
 فرنیا می‌گوید: «فکر نکنید که یاسر رفته است، هم روحش و هم جسمش، جاودانه شده و زنده است.» فرنیا حتماً حرف‎ها دارد برای رضا، زمانی که بزرگ شد. او باید تصویر درستی از پدر، برای فرزندی که به زودی به دنیا می‌‎آورد، بسازد. او از مهربانی پدرشان، حرف‎ها دارد. از صدای خنده‌های بلند و همیشگی‌‎اش. مادر از دلی که برای وطن لرزید، سخن‎ها خواهد گفت. او از روزی خواهد گفت که پدرشان، قهرمانانه در آتش دشمن سوخت، اما یاد و عمل خیرخواهانه‌اش، مانند ققنوسی، زنده ماند.

گزارش از لیلا شوقی