Hamshahri Online - Zakieh Saeedi: This lady went to her place of work to solve the problems of God's servants and prisoners who were having financial problems and attained the supreme grace of martyrdom. In this report, we have spoken with the mother of this martyr Farahrooz Jafarzadeh, her husband Bahram Soltani, and her daughters Mahsa and Dorsa Soltani. She was not supposed to be at work "When the war started, we were away from Tehran for a few days and returned to Tehran on Sunday, July 1st. Even though my husband was on leave, he coordinated with his manager and had time off until the end of the weekend. He insisted that he be at work on the day of the incident so that no one's work would be left behind." Bahram Soltani, the wife of martyr Akram Mohammad Salimi Namin, said this: "My wife's colleague, Ms. Ebadi, who was martyred in this attack with her 6-year-old child, was not supposed to come on the morning of the incident, but Ms. Ebadi's schedule also changed and she was supposed to be at work on the day of the incident. My wife was told that she did not need to be present, but she refused and said that the administrative procedures of a series of letters must be completed to facilitate the prisoners' work, and if she did not go, people's work would take too long." Soltani continued by saying about the unanswered call to his wife: "On the morning of the incident, at 10 am, I called my wife's room number, and her colleague answered that she was not in the room. At 12 noon, I found out that Evin Prison had been hit. I was heartbroken. I called the mobile and landline numbers of all my colleagues and acquaintances, and even my wife herself, but I did not get an answer. I drove to Evin Prison with my brother-in-law on my motorbike. When the first missile hit, everyone was scared and left the room. My wife had been martyred under the debris of the second missile, but her room had not been damaged much." Hope again; maybe she is still alive. The whole family mobilized to identify and find traces of this martyred woman. All the hospitals around Evin Prison, such as Modares, Shahid Rajaee, and Shahadah Tajrish, were searched, but there was no trace or sign: "The absence of my wife's body gave us the hope that she might be alive. We thought she was injured and unconscious. We searched everywhere until my brother at the forensics office identified someone from a photo who looked a lot like my wife. We went with my wife's brother to identify the body, everything was correct, and all the evidence indicated that it was my wife's body. We set to work to do the paperwork. Since it was night and the electricity had gone out, we were supposed to do the final work the next morning. That night, they called the forensics office and determined that the body belonged to another martyred woman through DNA tests. Again, new hope sprouted in my heart that my wife might be alive." The body of Mrs. Akram Mohammad Salimi Namin was the fifth body identified in Evin Prison after the rubble was cleared. Soltani says about the strange ending of the discovery of his wife's body: "We were busy clearing rubble from Evin Prison when one of the soldiers from their unit appeared near Evin Prison with his head and face bandaged and told me about a dream in which my wife and her colleague had reported in their dreams about a place where rubble had fallen on them. It was a difficult task to convince the executive forces to clear the rubble. But this action was taken and the bodies were found." She was patient and patient. Among all the outstanding qualities of her wife, Soltani points out her patience and patience, saying: "She was always the first to do good deeds. It didn't matter to her whether they were acquaintances or strangers. She would do anything for anyone she could. She was so patient and patient in getting things done and even solving people's problems that sometimes I would remind myself that all this tolerance and kindness was enough. In the joys and sorrows of family, friends, and acquaintances, she always put herself first. She had a list of occasions such as birthdays and deaths of loved ones, and she would always call on time, congratulate or condole, and inquire about the well-being of others.” Soltani pauses for a moment in between her conversations, and then continues with bitterness: “Despite her demanding job, she never lacked time for me and the girls. Even on her busiest days, she would prepare fresh food for us. She was a good cook who was famous in the family. Most importantly, she was an emotional supporter and a safe haven for all family members, especially me and my girls, and her void will definitely be felt.” Mom, I’ll be back soon Farahrooz Jafarzadeh, the mother of martyred Banu Salimi, wipes away tears with the corner of her shawl and speaks in Azeri about her daughter’s good deeds and the night before, when she insisted that Akram not go to work. She says: "I had 5 children. But among them, Akram's kindness stories were something else. He would call me every day to ask how I was. He had been looking for good deeds since he was a teenager. Before getting married, he had taken care of several children. When the children grew up, they said that he could no longer take care of them. Therefore, he took care of a number of other younger children. He had even told his wife that she should also take this path and take care of some children." The mother tells about the night before the attack and her insistence on her daughter not going: "I was at their house the night before. I said: 'Mom, don't go to work tomorrow!' She said: 'No, I can't, I'll go tomorrow and then I have a few days off.' I said: 'I should take the girls home so that if there is an attack, they won't be afraid.' She replied: 'I'll be back soon, I'll be home by 1 o'clock and the children will be asleep.' I went to my house. In the morning, my daughter came after me. I was surprised. She said, "Mom, let's go downstairs. I saw my daughter crying, she said, 'Mom, they beat me in Evin,' and then the rest of the story..." Alas, she is no more. Mahsa and Dorsa Soltani, daughters of martyr Salimi, talk about their mother's efforts to choose a good school for high school in the days leading up to her martyrdom. Mahsa says, "This year we had to choose a major. My mother insisted that we study in a good school, and she researched many schools, and eventually found the one she wanted. But alas, now, Mom is no longer there to witness our studies and successes."

همشهری آنلاین- زکیه سعیدی : این بانو، برای گره‌گشایی از کار بندگان خدا و زندانیانی که مشکل مالی داشتند، به محل خدمتش رفت و به فیض رفیع شهادت نایل شد. در این گزارش با مادر این شهید فرح‌روز جعفرزاده، همسرش بهرام سلطانی، دخترانش مهسا و درسا سلطانی گفت و گو کرده‌ایم.

قرار نبود سر کار باشد
«با شروع جنگ، چند روزی از تهران دور شدیم و روز یکشنبه اول تیر ماه به تهران برگشتیم. همسرم با وجود اینکه مرخصی داشت با مدیرش هماهنگ بود و تا آخر هفته فرصت مرخصی داشت. اصرار کرد که حتماً در روز حادثه برای اینکه کار کسی زمین نماند در محل کارش حاضر شود.» بهرام سلطانی، همسر شهید اکرم محمد سلیمی نمین، با بیان این مطلب می‌گوید: «همکار همسرم خانم عبادی که همره کودک ۶ ساله‌اش در این حمله به شهادت رسید، قرار بود صبح روز حادثه نیاید، اما برنامه خانم عبادی هم تغییر کرد و قرار شد در روز حادثه در محل کارش حاضر شود. به همسرم گفتند که نیازی به حضورش نیست، اما قبول نکرد و گفت باید مراحل اداری‌ یک سری نامه برای تسهیل کار زندانیان طی شود و اگر نرود کار مردم بیش از حد طولانی می‌شود.»
سلطانی در ادامه از تماس بی‌پاسخ با همسرش می‌گوید: «صبح روز حادثه ساعت ۱۰ صبح با شماره تلفن اتاق همسرم تماس گرفتم که همکارش پاسخ داد که در اتاق نیست. ساعت ۱۲ متوجه شدم که زندان اوین مورد اصابت قرار گرفته. دل توی دلم نبود. با شماره موبایل و ثابت همه همکاران و آشنایان و حتی خود همسرم تماس گرفتم، اما پاسخی نگرفتم. همراه شوهرخواهرم با موتور خودم را به زندان اوین رساندم. موشک اول را که زده بودند همه ترسیده و از اتاق خارج شده بودند. همسرم زیر آوار موشک دوم شهید شده بود، اما اتاقش صدمه چندانی ندیده بود.»
امید دوباره؛ شاید هنوز زنده باشد
همه خانواده برای شناسایی و پیدا کردن ردی از این بانوی شهید بسیج شدند. همه بیمارستان‌های اطراف زندان اوین مثل مدرس، شهید رجایی، شهدای تجریش را زیر و رو کردند، اما هیچ اثر و نشانه‌ای نبود: «نبودن پیکر همسرم این نوید را می‌داد که شاید زنده باشد. به خیالمان مجروح شده و بیهوش است. همه جا را گشتیم تا اینکه برادرم در پزشک قانونی از روی عکس یک نفر را شناسایی کرد که شباهت زیادی به همسرم داشت. با برادر همسرم برای شناسایی پیکر رفتیم، همه چیز درست بود و همه شواهد حاکی از این بود که پیکر همسرم است. برای انجام کارهای اداری دست به کار شدیم. چون شب بود و برق‌ها رفته بود قرار شد کارهای نهایی را صبح روز بعد انجام دهیم. همان شب از پزشک قانونی تماس گرفتند که مشخص شده این پیکر با آزمایش‌های دی‌ان‌ای متعلق به بانوی شهید دیگری است. باز هم امید تازه‌ای در دلم جوانه زد که شاید همسرم زنده باشد.»
پیکر بانو اکرم محمد سلیمی نمین پنجمین پیکر شناسایی شده در زندان اوین بعد از آواربرداری بود. سلطانی در باره پایان عجیب پیدا شدن پیکر همسرش چنین می‌گوید: «در ‌گیر و ‌دار آواربرداری از زندان اوین بودیم که یکی از سربازها واحد آنها با سر و رویی بانداژ شده، حوالی زندان اوین حاضر شد و از خوابی گفت که همسرم و همکارش در خواب از مکانی که آوار سرشان ریخته خبر داده‌اند. قانع کردن نیروهای اجرایی برای آواربرداری، کار سختی بود. اما این اقدام انجام شد و پیکرها پیدا شدند.»

صبور و پرحوصله بود
سطانی در میان همه صفات بارز همسرش به صبوری و پر حوصله بودن آن اشاره می‌کند و می‌گوید: «برای انجام کارهای خیر همیشه پیشقدم بود. برایش آشنا و غریبه فرقی نداشت. برای هرکسی‌کاری از دستش بر می‌آمد انجام می‌داد. آنقدر برای انجام کارها و حتی گره‌گشایی از کار مردم صبر و حوصله به خرج می‌داد که گاهی خودم تذکر می‌دادم که این‌ همه مدارا و مهربانی کافی است. توی غم‌ و شادی‌ فامیل، دوستان و آشنایان همیشه اول همه پا پیش می‌گذاشت. لیستی از مناسبت‌هایی مثل تولد و فوت عزیزان از دست رفته فامیل را داشت و همیشه به وقتش تماس می‌گرفت، تبریک یا تسلیت می‌گفت و جویای احوال بقیه می‌شد.»
سلطانی در میان صحبت‌هایش کمی سکوت می‌کند و بعد با بغض ادامه می‌دهد: «با وجود اینکه شغل پر زحمتی داشت، اما برای من و دخترها هیچ‌ وقت کم نمی‌گذاشت. حتی در شلوغ‌ترین روزهای کاری‌اش برای ما غذای تازه آماده می‌کرد. دستپخت خوبی داشت که زبانزد فامیل بود. از همه مهم‌تر حمایتگر عاطفی و پناهگاه امنی برای همه اعضای خانواده به‌ویژه من و دخترانم بود و جای خالی‌اش قطعاً محسوس خواهد ماند.»

مامان زود بر می‌گردم
فرح‌روز جعفرزاده، مادر شهید بانو سلیمی، با گوشه چادرش اشک چشمش را پاک می‌کند و با زبان آذری از وصف خوبی‌های دخترش و شب قبل تعریف می‌کند که اصرار داشت اکرم سر کار نرود. او می‌گوید: «۵ تا بچه داشتم. اما میان آنهاحکایت مهربانی‌های اکرم چیز دیگری بود. هر روز تلفنی جویای حال و احوالم می‌شد. از نوجوانی دنبال کارهای خیر بود. قبل از ازدواج سرپرستی چند بچه را بر عهده گرفته بود. بچه‌ها بزرگ‌تر که شدند گفتند دیگر نمی‌تواند سرپرست آنها باشد. بنا بر این، سرپرستی یک تعداد بچه‌های کوچک‌تر دیگر را بر عهده گرفت. حتی به همسرش هم گفته بود که او هم در این راه قدم بگذارد و سرپرستی تعدادی بچه را عهده‌دار شود.»
مادر از شب قبل از حمله و اصرارش برای نرفتن دخترش تعریف می‌کند: «شب قبل خانه‌شان بودم. گفتم: مادر جان فردا سر کار نرو! گفت: نه نمی‌شه، فردا را می‌رم و بعد چند روزی مرخصی دارم. گفتم: دخترها را ببرم خانه که اگر حمله‌ای شد نترسند. جواب داد: من زود بر می‌گردم تا ساعت یک خانه‌ام و بچه‌ها خوابند. رفتم خانه خودم. صبح دخترم آمد دنبالم. تعجب کردم. گفت: مامان بیا پایین بیرون برویم. دیدم دخترم گریه می‌کند، گفت مامان اوین را زدند، خشکم زد و بعد هم که مابقی ماجرا...»
افسوس که دیگر نیست
مهسا و درسا سلطانی دختران شهید سلیمی از تلاش‌های مادرشان برای انتخاب یک مدرسه خوب برای مقطع متوسطه در روزهای منتهی به شهادتش تعریف می‌کنند. مهسا می‌گوید: «امسال ما انتخاب رشته داشتیم. تأکید مادرم این بود که در یک مدرسه خوب درس بخوانیم و در باره مدرسه‌های زیادی تحقیق می‌کرد و در نهایت مدرسه‌ای که مد نظرش بود را پیدا کرد. ولی افسوس حالا دیگر مامان نیست تا شاهد درس خواندن و موفقیت‌های ما باشد.»