Hamshahri Online - Incidents: He is holding a red flower branch and sitting in front of his house. One hand is wearing black. One eye is filled with tears and the other with blood. He lowers his head and glances at the black cloths covering the door. During the enemy's attack on Evin Prison, he lost his wife and cousin in an instant, and now he is left with a 14-year-old daughter from their common life, and now he must be both a father and a mother to her daughter. This account of the enemy's attack on Evin Prison is from one of the employees there. Javad Rajabi and his wife Zohreh Sadat? They had been working in Evin Prison for about 20 years. Javad worked in the prisoner visitation section and his wife worked in the administrative section. This cooperation led to their acquaintance and marriage, and the result of this marriage is a daughter who is now 14 years old. Mondays are the time for prisoners to visit their families. Last Monday, many families had gone to Evin to visit their loved ones, but it was at that very moment that the enemy attacked the prison. Several missiles hit the prison’s administrative and medical buildings, destroying them in the blink of an eye. At the time of the attack, Javad was in the open area of the prison, but his wife was at work in the administrative building. In addition to his wife, Ruhollah Tavassoli, his cousin also worked in the administrative section of Evin. The intensity of the explosion was such that Javad was injured in the leg. However, as soon as he came to, he became worried about his wife and cousin. The dust from the explosion was so thick that the eye could not see. He made his way to the ruins of the administrative building amidst a mass of smoke, fire, and blood. Javad was looking for his wife among the rubble. Everywhere was destroyed and many people were trapped under the rubble. Javad was pushing the rubble away with his hands. In those moments, their 20 years of marriage passed before his eyes like a movie. Years that had become sweeter with the birth of their daughter. Moments later, he was finally able to find his wife. The young woman had died from the severity of her injuries. Javad could not believe the bitter scene he was seeing. Everything that had happened was real, and in an instant, time and space collapsed on him. A few minutes later, when my colleagues pulled him away and rescuers arrived, he learned that his cousin, Ruhollah, had also been martyred in the attack. Two days after the incident, two days have passed since this shocking incident. The walls of Javad's house in southeast Tehran are covered with black cloth and condolence placards. He is wearing a black hat and sitting on a curb in front of the door of the house. He is holding a red flower branch and his head is down. His tearful eyes show a sense of sadness and anger. As he exhales, he looks at the black cloth and says, "What do you want me to tell you? They fired missiles and destroyed my life. Everything happened in an instant. When the rocket hit the office building, I ran there even though I didn’t know anything. My wife was working there. She was trapped under the rubble and when I reached her, she had been martyred. I didn’t realize anything else.” Javad is still shocked by what happened. He continues: “We had a good life and the result of our life is a 14-year-old daughter. Now, after my wife, what should I do with my daughter? I have to be both a father and a mother to her. This happened on the day of the prisoners’ meeting. The enemy’s target was ordinary people.” Resentment and tears do not allow him to continue his words. He says that maybe one day he will tell everything that happened.

همشهری آنلاین - حوادث: شاخه گلی سرخ در دست دارد و جلوی در خانه‌اش نشسته. یک دست مشکی پوشیده. یک چشمش اشک است و چشم دیگر خون. سرش را پایین انداخته و نیم‌نگاهی به پارچه‌های سیاه سردرخانه می‌کند. او در جریان حمله دشمن به زندان اوین در یک لحظه همسرش و پسر عمه‌اش را از دست داد و حالا از زندگی مشترکش دختری ۱۴ ساله برایش مانده و حالا او باید برای دخترش هم پدر باشد و هم مادر. این روایت حمله دشمن به زندان اوین از زبان یکی از کارکنان آنجا است.
جواد رجبی و همسرش زهره‌سادات؟ از حدود ۲۰ سال قبل در زندان اوین کار می‌کردند. جواد در بخش ملاقات زندانیان کار می‌کرد و همسرش هم در قسمت اداری بود. همین همکاری باعث آشنایی و ازدواج آنها شد و حاصل این ازدواج دختری است که حالا ۱۴ سال دارد.
روزهای دوشنبه زمان ملاقات زندانیان با خانواده‌های‌شان است. دوشنبه گذشته هم خانواده‌های زیادی برای ملاقات با عزیزان‌شان به اوین رفته بودند اما درست در همان لحظات بود که دشمن به زندان حمله کرد. چند موشک به ساختمان اداری و بهداری زندان اصابت و در یک چشم بهم زدن آنجا را ویران کرد.
زمان حمله جواد در محوطه باز زندان حضور داشت اما همسرش در محل کارش در ساختمان اداری بود. بجز همسرش، روح‌الله توسلی، پسر عمه‌اش هم در بخش اداری اوین کار می‌کرد. شدت انفجار به حدی بود که جواد از ناحیه پا مجروح شد. با این حال همین که به خودش آمد، نگران همسر و پسرعمه‌اش شد. گرد و غبار ناشی از انفجار طوری بود که چشم، چشم را نمی‌دید. او در میان انبوهی از دود و آتش و خون، خودش را به ویرانه‌های ساختمان اداری رساند. جواد در میان آوار به دنبال همسرش بود. همه جا ویران شده بود و عده زیادی زیر آوار مانده بودند. جواد با دستهایش ویرانه‌ها را کنار می‌زد. در آن لحظات ۲۰ سال زندگی مشترک‌شان مثل یک فیلم از جلوی چشمانش گذشت. سالهایی که با تولد دخترشان شیرین‌تر شده بود. لحظاتی بعد بالاخره او توانست همسرش را پیدا کند. زن جوان بر اثر شدت جراحات وارده به شهادت رسیده بود. جواد، صحنه تلخی را که به چشم می‌دید باور نداشت، همه آنچه اتفاق افتاده بود واقعیت بود و در یک آن زمین و زمان بر سرش آوار شد. دقایقی بعد وقتی همکارانم او را از آنجا کنار کشیدند و امدادگران سر رسیدند فهمید در این حمله روح‌الله، پسر عمه‌اش هم به شهادت رسیده است.
۲ روز پس از حادثه
حالا دو روز از این حادثه تکان‌دهنده می‌گذرد. دیوار خانه جواد، در جنوب شرق تهران را پارچه‌های سیاه و پلاکاردهای تسلیت پر کرده است. او یک سره مشکلی پوشیده و روبه‌روی درِ خانه، روی جدول کنار خیابان نشسته. شاخه گلی سرخ در دست دارد و سرش را پایین انداخته است. چشمان اشک‌بارش حسی از اندوه و خشم را نشان می‌دهد. در حالی که نفسش را بیرون می‌دهد نگاهی به پارچه‌نوشته‌های سیاه می‌اندازد و می‌گوید: «چی می‌خوای برات تعریف کنم؟ موشک زدند و زندگیم رو نابود کردند. همه چیز در یک لحظه اتفاق افتاد. وقتی موشک به ساختمان اداری زدند، با اینکه هیچ چیز معلوم نبود اما به طرف اونجا دویدم. خانمم اونجا کار می‌کرد. زیر آوار گرفتار شده بود و وقتی بالای سرش رسیدم شهید شده بود. دیگه متوجه هیچ چیز نشدم.»
جواد هنوز از آنچه که رخ داده شوکه است. او ادامه می‌دهد:‌ «ما زندگی خوبی داشتیم و حاصل زندگی‌مون دختری ۱۴ ساله است. حالا بعد از همسرم من با دخترم چه کنم؟ هم باید برایش پدر باشم و هم مادر. این اتفاق درست روز ملاقات زندانیان اتفاق افتاد. هدف دشمن مردم عادی بود» بغض و اشک اجازه نمی‌دهد او حرفهایش را ادامه دهد. می‌گوید شاید وقتی دیگر همه آنچه را که اتفاق افتاده تعریف کند.