Hamshahri Online - Samira Babajanpour: Fatemeh was a resident of the Majidieh neighborhood of Tehran; a loyal neighbor of the Al-Mahdi Mosque (AJ) who often prayed morning prayers in this mosque and was a regular at women's gatherings in the mosque and the neighborhood Basij base. She was originally from the village of Sinqan in Delijan County; a village famous for its rose fields, and Fatemeh also planted roses on a piece of land she had inherited from her father. Maryam Soltani introduces herself not as a friend, but as the sister of martyr Fatemeh Ghanbari: "Fattemeh was born on September 1, 1979; a self-made and courageous girl who came to Tehran from the village 15 years ago to work in her favorite field. She was an employee of the judiciary in Evin Prison. My acquaintance with her goes back to those same 15 years ago; the day she became a member of the neighborhood Basij. This acquaintance gradually turned into friendship; She was no longer just a friend to me, she was my sister.” The day Fatemeh didn’t come home The siblings of martyr Fatemeh Ghanbari live in Sinqan; but by the time they reached Tehran, her friends had gone to Evin and started looking for their missing sister. Shahzad Kazemi, an elderly woman who introduces herself as Fatemeh’s mother, says: “Fatimeh had lost her mother and father years ago. She had never been like a daughter to me, and she herself often called me mother. Fatemeh was on leave, she had gone to the village. Suddenly she called to say that I would be in Tehran tomorrow. She said that I was single; it was better for mothers to go on leave, they were worried! When the news of the Evin bombing came, I ran to Fatemeh’s house. You don’t know how many times I fell. I couldn’t get to her door. I was afraid that she wouldn’t be home. I didn’t want to believe that she had prayed the morning prayer at the Mahdi Mosque (aj) like every day and had left for her workplace. Fatima was not at home. Her phone was not answering either. The wait was gripping my neck and I couldn’t breathe.” At 2:30 in the morning, Shahzad Kazemi couldn’t bear it anymore and went to Evin Prison with Fatima’s other friend. There, he shouted: “Fatima doesn’t have a mother; she accepted me as her mother. Give me news of Fatima?” They read the list of martyrs and when she heard the name “Fatima Qanbari,” time stopped for Shahzad Khanum. Let’s not become martyrs, we will just die Martyr Fatima Qanbari loved life, but she understood the concept of martyrdom well. Maryam Soltani says: “She loved mountain climbing. She used to go to the mountains before the sun rose. She had also taken us with her. She would say let’s go wake up Khorshid Khanum. A few weeks before her martyrdom, we had gone to the Cave of the Martyrs. He tapped me on the shoulder and said, "Maryam, if we don't become martyrs, we'll just die." Maryam remembers her martyred comrade's first prayers: "A week before his martyrdom, we had gone to see the movie Musa Kalimullah. Can you believe it, he got up in the middle of the movie to go and pray his first prayer? It was always like this everywhere. For a living, if and when he didn't have one. It was in Tehran in the morning, when we called in the evening, he would say, "I'm sitting in Goharshad Square now and I'm praying for you." On the day of Arafat this year, he went to Karbala for a day and came back. We said, "Fatima, let's go to Arbaeen together." He said, "Maybe I won't go to Arbaeen." According to his friends, the smile never faded from his lips. Maryam says, "I don't remember him saying "no" to any requests or help. It was my daughter's wedding, a guest came from the city. He left his house at the disposal of my guests for a week and went to the village himself. He was a good neighbor, a good friend, and a conscientious employee. Martyrdom brought him a good and glorious end.” The martyrdom of a pediatrician with his 3-year-old son in Israeli attacks Stories from the life of martyr Matin Safaian, a teenager who was a Tehran skating champion and dreamed of becoming a pilot The glorious flight of 16-year-old Matin

همشهری آنلاین- سمیرا باباجانپور : فاطمه ساکن محله مجیدیه تهران بود؛ همسایه باوفای مسجد المهدی (عج) که اغلب نماز صبح را در این مسجد می‌خواند و پای ثابت دورهمی‌های بانوان در مسجد و پایگاه بسیج محله بود. او اصالتاً اهل روستای سینقان شهرستان دلیجان بود؛ روستایی که به مزرعه‌های گل محمدی‌اش شهره است و اتفاقاً فاطمه نیز در تکه‌زمینی که از پدر به ارث برده بود، گل محمدی می‌کاشت.
مریم سلطانی خودش را نه یک دوست، بلکه خواهر شهید فاطمه قنبری معرفی می‌کند: «فاطمه متولد اول شهریور ۱۳۵۸ بود؛ دختر خودساخته و با جسارتی که ۱۵ سال پیش از روستا به تهران آمده بود تا بتواند در رشته مورد علاقه‌اش کار کند. او کارمند قوه قضاییه در زندان اوین بود. آشنایی من با او به همان ۱۵ سال پیش برمی‌گردد؛ روزی که عضو بسیج محله شد. این آشنایی کم‌کم به رفاقت تبدیل شد؛ دیگر او برایم تنها یک دوست نبود، خواهرم بود.»
روزی که فاطمه به خانه برنگشت
خواهر و برادرهای شهید فاطمه قنبری ساکن سینقان هستند؛ ولی تا آنها به تهران برسند، دوستانش به اوین رفته و پیگیر گمشده‌شان شدند. شهزاد کاظمی، بانوی پابه‌سن‌گذاشته‌ای که خودش را همچون مادر فاطمه معرفی می‌کند، می‌گوید: «فاطمه سال‌ها پیش مادر و پدرش را از دست داده بود. برایم مثل دختر نداشته‌ام بود و خودش بارها من را مادر خطاب می‌کرد. فاطمه مرخصی بود، رفته بود روستا. به ناگاه زنگ زد که من فردا تهران هستم. می‌گفت من مجردم؛ بهتر است مادرها به مرخصی بروند، آنها نگرانند! وقتی خبر بمباران اوین رسید، دویدم سمت خانه فاطمه. نمی‌دانید چند بار زمین خوردم. نمی‌توانستم خودم را به در خانه‌اش برسانم. می‌ترسیدم که خانه نباشد. نمی‌خواستم باور کنم که او مثل هر روز نماز صبح را در مسجد المهدی (عج) خوانده و راهی محل کارش شده است. فاطمه خانه نبود. گوشی‌اش هم جواب نمی‌داد. انتظار چنگ انداخته بود دور گردنم و نمی‌توانستم نفس بکشم.»
ساعت دو نصف شب، شهزاد کاظمی طاقت نمی‌آورد و به همراه دوست دیگر فاطمه راهی زندان اوین می‌شوند. آنجا فریاد می‌زند: «فاطمه مادر ندارد؛ من را مثل مادرش قبول داشت. به من خبری از فاطمه بدهید؟» لیست شهدا را می‌خوانند و وقتی نام «فاطمه قنبری» را می‌شنود، زمان برای شهزاد خانم می‌ایستد.
شهید نشویم، فقط می‌میریم
شهید فاطمه قنبری به زندگی علاقه داشت، ولی مفهوم شهادت را خوب درک کرده بود. مریم سلطانی می‌گوید: «عاشق کوهنوردی بود. عادت داشت خورشید طلوع نکرده به کوه برود. ما را هم همراه کرده بود. می‌گفت برویم خورشیدخانم را بیدار کنیم. چند هفته قبل از شهادتش رفته بودیم کهف‌الشهدا. روی شانه‌ام زد و گفت مریم، اگر شهید نشویم، فقط می‌میریم‌.»

مریم به یاد نمازهای اول وقت رفیق شهیدش می‌افتد: «هفته قبل از شهادتش رفته بودیم فیلم موسی کلیم‌الله را ببینیم. باور می‌کنید وسط فیلم بلند شد تا برود نماز اول وقتش را بخواند؟ همیشه و همه‌جا همین‌طور بود. برای زندگی کردن اما و اگر نداشت. صبح تهران بود، وقتی عصر زنگ می‌زدیم، می‌گفت: «الان صحن گوهرشاد نشستم و دعاگویتان هستم.» روز عرفه امسال یک‌روزه کربلا رفت و برگشت. گفتیم فاطمه جان، بگذار اربعین با هم می‌رویم. گفت: «شاید اربعین نباشم.»
به گفته دوستانش، خنده از لبانش رنگ نمی‌باخت. مریم می‌گوید: «یادم نمی‌آید در مقابل درخواست و کمکی "نه "گفته باشد. عروسی دخترم بود، مهمان از شهرستان آمد. خانه‌اش را یک هفته در اختیار مهمانانم گذاشت و خودش رفت روستا. او همسایه نیکو، رفیق بامرام و کارمند وظیفه‌شناسی بود. شهادت، حسن‌ختام نیک و باشکوهی برایش رقم زد.»
شهادت پزشک متخصص کودکان به همراه فرزند ۳ساله‌اش در حملات اسرائیل

روایت‌هایی از زندگی شهید متین صفائیان، نوجوانی که قهرمان رشته اسکیت تهران بود و آرزو داشت خلبان شود
پرواز باشکوه متین ۱۶ساله‌