Fatemeh Maleki's letter to #Mehrangiz_Ayman_Pour in the name of God of Freedom "For what sin were they killed?!!!" We were together for the last few days; with Mehrangiz. Apparently, everything had calmed down. We returned. Unaware that there was no peace. The news of the attack on Evin, and only its head, was a way of minimizing the disaster that had happened there. Mr. Nourizad immediately called and said: "We are fine, don't worry; I was painting in the prayer room when the window panes broke and fell on my head. Ward 7 was completely damaged and many prisoners were killed or injured; for now, they have closed the door to the ward and we have no news from the outside." I told him: I am moving towards Evin now. They must release all of you. He said: "Don't do anything." I had made my decision; no matter what. But since we usually only look at events and life from one angle, and are oblivious to the game of life; I did not reach Evin. My daughter; "Faizeh" called and said: "We can't find Arash's mom. She's not available. No matter how hard we try, the security forces won't let us enter the area. Mehrangiz Aziz's house was near Evin. Finally, at 3 o'clock, they were able to get there. Faizeh called again; while crying heavily; she said: "Mom, Arash's mom is not there. Arash and I are going to visit the hospitals." They traveled for two days. They went everywhere; they saw scenes they had never seen in their entire lives. The sound of their cries still echoes in my head. On the afternoon of the second day, they were led to Behesht Zahra, the Meraj Al-Shuhada Hall. They stood in line for 3 hours. The body had been identified, and she had her national ID card with her; at that time, she had left the house for work and the blast wave had taken her life. What happened to her at that moment and could she have been saved sooner or not? We don't know anything. We only know: “The Evin prison was symbolically attacked.” They were told; due to the crowding, they would not be allowed to bury for two or three days. They returned in the evening and what a return, tired and sad... the beloved departed. One of the kindest people in the world has passed; one of the artists of this land was killed. She was a painter. She painted on canvas and on the canvas of his life he painted the best pictures and left. And yet, one big question does not leave us: For what sin, were all these innocent people killed?! For what sin…?! The war has seemingly ended; but the war between darkness and light, the war between truth and falsehood, continues. The prisoners of Evin were transferred to Greater Tehran at night until dawn, in dozens of buses, like refugees… they have scattered everyone. Mr. Nourizad and Mr. Naqvi, political prisoners, are together. In a crowded hall, without facilities and completely unaware of each other’s condition. Under these conditions, why didn’t you release them…?! Why aren’t you releasing them…?!!! Why???? Answer our concerns. Fatemeh Maleki 25 July 2025

نامه فاطمه ملکی برای #مهرانگیز_ایمن_پور

به نام خدای آزادی

«به کدامین گناه کشته شدند؟!!!»
روزهای آخر با هم بودیم؛ با مهرانگیز.
بظاهر همه چی آرام شده بود. برگشتیم. غافل از اینکه آرامشی در کار نبود.
خبر حمله به اوین، آنهم فقط سردرش، به نوعی کوچک کردن فاجعه ای بود که در آنجا اتفاق افتاده بود.
بلافاصله آقای نوری‌زاد زنگ زدند و گفتند: «حالمان خوب است، نگران نباشید؛ من در نمازخانه مشغول نقاشی بودم که طلق های پنجره شکست و بر سر و روی من ریخته شد. بند ۷ کامل آسیب دیده و زندانی‌های بسیاری کشته یا زخمی شدند؛ فعلا درِ‌‌ بند را بسته اند و ما از بیرون خبری نداریم.»
به او گفتم: من الان به سمت اوین حرکت می‌کنم. باید همه شما را آزاد کنند. او گفت: «کاری نکنید.» من تصمیم خود را گرفته بودم؛ هرچه باداباد.
ولی از آنجا که ما فقط معمولا از یک زاویه به ماجرا و زندگی نگاه می‌کنیم، و از بازی روزگار غافلیم؛ پای من به اوین نرسید.
دخترم؛ "فایزه" تماس گرفت و گفت: «مامانِ آرش را پیدا نمی‌کنیم. در دسترس نیست. هرچه تلاش می‌کنیم نیروهای امنیتی اجازه ورود به منطقه را نمی‌دهند.
منزل مهرانگیز عزیز نزدیک اوین بود. نهایتا ساعت ۳ توانسته بودند خود را به آنجا برسانند.
فائزه دوباره تماس گرفت؛ درحالیکه بشدت گریه می‌کرد؛ گفت: «مامان، مامان آرش نیست. من و آرش داریم میریم بیمارستان‌هارو بگردیم.»
دو روز گشتند. به همه جا سر زدند؛ صحنه‌هایی دیده بودند که در تمام عمرشان ندیده بودند. صدای گریه‌هاشان هنوز در سر من پیچ و تاب می‌خورد.
بعد از ظهر روز دوم، به بهشت زهرا، سالن معراج الشهدا هدایت شدند. ۳ ساعت در صف ایستادند.
جسد شناسایی شده بود، کارت ملی همراهش بوده؛ در آن زمان بدنبال کاری از منزل خارج شده و موج انفجار جانش را گرفته بود.
در آن لحظه به او چه گذشته و آیا زودتر می‌شد او را نجات داد یا نه؟ هیچ نمی دانیم.
فقط می دانیم: «به صورت نمادین به سر در اوین حمله شده.»
به آنها گفته بودند؛ به دلیل ازدحام تا دو سه روز اجازه دفن ندارند.
غروب برگشتند و چه برگشتنی، خسته و زار...

مهر انگیز رفت. یکی از مهربانان عالم کم شد؛ یکی از هنرمندان این مرز‌و‌بوم کشته شد. او نقاش بود. بر بوم نقش می‌کشید و بر بوم زندگیش بهترین نقشها را کشید و پر زد و رفت.
و اما، یک پرسش بزرگ رهایمان نمی‌کند:
به کدامین گناه، این همه انسان‌های بیگناه کشته شدند؟! به کدامین گناه…..؟!

جنگ به ظاهر پایان یافته؛ ولی جنگ بین تاریکی و نور، جنگ بین حق و باطل همچنان ادامه دارد.

زندانیان اوین را شبانه تا پگاه صبح، به تهران بزرگ منتقل کردند، با دهها اتوبوس، مانند آواره ها... همه را پراکنده کرده‌اند.
آقای نوری‌زاد، با آقای نقوی زندانی سیاسی باهم هستند. در سالنی پر از جمعیت، بدون امکانات و کاملا از احوال یکدیگر بی خبر.

با این شرایط، چرا آزادشان نکردید..؟! چرا آزادشان نمی‌کنید…..؟!!!
چرا؟؟؟؟
نگرانی ما را پاسخ بدهید.

فاطمه ملکی
۵ تیر ۱۴۰۴